Mengikut catatan sejarah, draf awal
Perlembagaan Persekutuan dibentang Suruhanjaya Reid yang dibentuk pada 21 Mac
1956 adalah berbentuk sekular. Namun selepas mendapat bantahan pemimpin UMNO
yang menjadi Kerajaan Persekutuan Tanah Melayu selepas menang pilihan raya
prakemerdekaan 1955, kedudukan raja Melayu, agama Islam, bahasa Melayu dan
kedudukan istimewa orang Melayu mula dimasukkan sebagai kerangka penting
Perlembagaan serta dipertahan hingga kini.
Malah, usaha pemimpin UMNO, khususnya Tunku
Abdul Rahman telah berjaya memasti beberapa Perkara dalam Perlembagaan Persekutuan
menyatakan dengan jelas mengenai kedudukan agama Islam, bahasa Melayu, orang
Melayu dan raja-raja.
Perkara 3, Ugama bagi Persekutuan
(1) Ugama Islam ialah ugama bagi
Persekutuan; tetapi ugama-ugama lain boleh diamalkan dengan aman dan damai di
mana-mana bahagian Persekutuan.
(2) Dalam tiap-tiap Negeri melainkan
Negeri-negeri yang tidak mempunyai Raja, kedudukan Raja sebagai Ketua ugama Islam
dalam Negerinya secara dan setakat mana yang diakui dan diisytiharkan oleh
Perlembagaan Negeri itu, dan juga, tertakluk kepada perlembagaan Negeri itu,
segala hak, keistimewaan, hak kedaulatan dan kuasa yang dinikmati olehnya
sebagai Ketua ugama Islam tidaklah tersentuh dan tercacat, tetapi dalam apa-apa
perbuatan, amalan atau upacara yang telah dipersetujui oleh Majlis Raja-Raja
supaya meliputi seluruh Persekutuan, maka tiap-tiap orang Raja lain hendaklah
atas sifatnya sebagai Ketua ugama Islam membenarkan Yang di-Pertuan Agong
mewakilinya.
(3) Perlembagaan-perlembagaan bagi
Negeri-negeri Melaka, Pulau Pinang, Sabah dan Sarawak hendaklah masing-masing
membuat peruntukan bagi memberi kepada Yang di-Pertuan Agong kedudukan sebagai
Ketua ugama Islam dalam Negeri itu.
(4) Tiada apa-apa dalam Perkara ini
mengurangkan kuasa mana-mana peruntukan lain dalam Perlembagaan ini.
(5) Walau apa-apa jua dalam Perlembagaan
ini, Yang di-Pertuan Agong hendaklah menjadi Ketua ugama Islam dalam
Wilayah-Wilayah Persekutuan Kuala Lumpur dan Labuan; dan bagi maksud ini
Parlimen boleh dengan undang-undang membuat peruntukan-peruntukan bagi
mengadakan peraturan mengenai hal-ehwal ugama Islam dan bagi menubuhkan suatu
Majlis untuk menasihatkan Yang di-Pertuan Agong mengenai perkara-perkara
berhubung dengan ugama Islam.
Perkara 38. Majlis Raja-Raja.
(1) Maka hendaklah ada suatu Majlis
Raja-Raja yang hendaklah ditubuhkan mengikut Jadual Kelima.
Perkara 152. Bahasa Kebangsaan
(1) Bahasa kebangsaan ialah bahasa Melayu
dan hendaklah dalam tulisan yang diperuntukkan melalui undang-undang oleh
Parlimen:
Perkara 153. Perizaban kuota berkenaan
dengan perkhidmatan, permit, dsb. bagi orang Melayu dan anak negeri mana-mana
antara Negeri Sabah dan Sarawak.
(1) Menjadi tanggungjawab Yang di-Pertuan
Agong untuk melindungi kedudukan istimewa orang Melayu dan anak negeri
mana-mana antara Negeri Sabah dan Sarawak dan kepentingan sah kaum-kaum lain mengikut
peruntukan Perkara ini.
Jelas sekali, perjuangan UMNO yang berjaya
meletakkan kedudukan Islam (Perkara 3), Raja-raja (Perkara 38), Bahasa Melayu
(Perkara 152) dan keistimewaan Melayu (Perkara 153).
Perjuangan UMNO ini tidak pernah luntur dan
berkurangan memperjuangan hal yang berkenaan. Biarpun kini UMNO tidak mengetuai
kepimpinan negara, fungsi ini dapat dijalankan apabila berada dalam saf
kepimpinan negara yang bertanggungjawab menentukan dasar-dasar semasa negara.
Perkara penting ini menjadi prasyarat
penyertaan UMNO (dalam konteks parti ia adalah BN) menyertai Kerajaan
Perpaduan. UMNO hanya menyertai Kerajaan Perpaduan apabila parti-parti lain
bersedia untuk menerima syarat bahawa Kerajaan Perpaduan menerima kedudukan
agama Islam, raja-raja, bahasa Melayu dan keistimewaan Melayu.
Malah, UMNO secara tegas mengatakan jika
perkara yang dipersetujui itu tidak dipatuhi, UMNO akan menarik diri pada
bila-bila masa daripada Kerajaan Perpaduan.
Pemimpin UMNO tidak berkomproni dalam soal
yang menjadi teras perjuang sejak awal penubuhan dan terus diamalkan sepanjang
hayat parti tersebut.
No comments:
Post a Comment