Pada suatu hari, selepas mesyuarat,
saya ke tempat letak kereta dan
meraba-raba poket saya untuk mendapatkan kunci kereta saya. Tiada dalam poket saya! Tiada dalam beg bimbit saya! Aah.. sudah.
Saya bergegas kembali ke bilik mesyuarat
untuk mencarinya, tetapi tidak ditemui…
Tiba-tiba, saya teringat bahawa saya mesti
dah tinggalkan kunci saya di dalam kereta.
Suami saya telah berpesan berkali-kali supaya berhati-hati agar tidak
meninggalkan kunci di kereta.
Saya segera bergegas ke tempat letak
kereta, tetapi perkara yang mengerikan berlaku: kereta itu hilang!
Saya segera menghubungi polis dan
memberitahu mereka di mana saya berada, warna kereta, nombor pendaftaran,
tempat saya meletakkan kereta dan lain-lain. Akhirnya, saya mengaku cuai dan
tertinggal kunci di dalam kereta...
Kemudian, saya dengan berat hati menelefon
suami saya dan memberitahunya: Saya meninggalkan kunci di dalam kereta, dan
kereta itu telah dicuri.
Suami senyap agak lama. Saya fikir
panggilan telah diputuskan. Kemudian, saya mendengar suara, "Saya yang hantar
awak ke sana tadi"
Kini, giliran saya pula untuk diam. Saya
malu, tetapi saya juga sangat gembira kerana kereta itu tidak hilang. Saya berkata: "Baiklah, sila datang dan
jemput saya"
Dia berkata lagi: "Boleh.. boleh!
Tetapi awak perlu meyakinkan polis bahawa saya bukan pencuri dan tidak mencuri
kereta awak. Saya kena tahan di balai sekarang! Macam mana saya nak ambil
awak?"
Kisah tamat.
Ini ialah novel mikro yang memenangi
anugerah "Tanda-Tanda Penuaan" pada Mac 2023. Tolong jangan hanya
ketawa diam-diam sendirian, kongsikan kepada saudara dan rakan anda, dan
kongsikannya dengan rakan kumpulan!
Kita dah tua.
Kredit kepada penulis asal.
Gambar sekadar hiasan
No comments:
Post a Comment